شعر 14 - گریه های امپراتور

تمام مردم اگر چشمشان به ظاهر توست

نگاه من به دل پاک و جان طاهر توست

شعر 13 - گریه های امپراتور

هنر آن است که عکس تو بیفتند در ماه

ماه در آب که همواره فرو ریختنی است

شعر 12 - گریه های امپراتور

منم! خلیفه ی تنهای رانده از فردوس

خلیفه ای که از آغاز تخت و تاج نداشت

شعر 11 - گریه های امپراتور

به تمنای تو دریا شده ام! گر چه یکی است

سهم یک کاسه آب و دل دریا از ماه

شعر 10 - گریه های امپراتور

شاهرگ های زمین از داغ باران پر شده ست

آسمانا! کاسه ی صبر درختان پر شده ست

زندگی چون ساعت شماطه دار کهنه ای

از توقف ها و رفتن های یکسان پر شده ست

شعر 9 - گریه های امپراتور

پر می کشی و وای به حال پرنده ای
کز پشت میله قفسی عاشقت شده ست 

آیینه ای و آه که هرگز برای تو
فرقی نمی کند چه کسی عاشقت شده ست        

شعر 8 - گریه های امپراتور

زمن مخواه کنون با یقین کنم توبه
من از بهشت مگر میوه با یقین خوردم!؟

قفس گشودی ام و ” اختیار ” بخشیدی
همین که از قفست پرزدم زمین خوردم!

شعر 7 - گریه های امپراتور

در قنوتم ز خدا«عقل» طلب می‌کردم
«عشق» اما خبر از گوشه محراب گرفت

شعر 6 - گریه های امپراتور

به خدا حافظی تلخ تو سوگند نشد
که تو رفتی ودلم ثانیه ای بند نشد

لب تو میوه ممنوع ولی لبهایم
هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد

شعر 5 - گریه های امپراتور

به نسیمی همة راه به هم می‌ریزد
کی دل سنگ تو را آه به هم می‌ریزد

سنگ در برکه می‌اندازم و می‌‌پندارم
با همین سنگ زدن، ماه به هم می‌ریزد