شعر 20 - حق السکوت

بیداد کن که نیستم از اهل سبزه وار

هم تن دهم به ذلت و هم سر نهم به دار

شعر 19 - حق السکوت

چشمش اگرچه مثل غزلهای ناب بود

چون شعر اعتراض لبش پر عتاب بود

.

کابوس من ندیدن او بود و  دیدنش

آنقدر خوب بود که انگار خواب بود

شعر 18 - حق السکوت

ای دلِ باخته! این بار کجا می بری ام؟

راه نشناخته این بار کجا می بری ام؟

 منم آن فاخته گم شده کوکو خوان

منم آن فاخته...این بار کجا می بری ام؟

شعر 17 - حق السکوت

ناز -با لحن زیر و بم- داری

باز گفتی که دوستم داری

از سر سادگی ندانستم

سر جور و سر ستم داری

شعر 16 - حق السکوت

خیره است چشم‌ِ خانه به چشمانِ مات من

خالی است بی‌صدا و سکوتت حیات من

دل می‌کنم به خاطر تو از دیار خویش

ای خاطرت عزیز‌تر از خاطرات من

شعر 15 - حق السکوت

از دور چشم دوخته‌ای بر تفاخرش

بر برج‌های خیره سرِ پر تکبرش

دشواری تصرف این قلعه را ببین ؛

دشوار می‌نماید، حتی تصورش !

شعر 14 - حق السکوت

چندی ست شب هایی که مهتاب است بی خوابم
چندان که این امواج بی تابند بی تابم

ای آب ها دلگیرم از ماهی و مروارید
آخر چرا «ماه»ی نمی افتد به قلابم؟

شعر 13 - حق السکوت

هم از زمین رانده ، هم از پرواز جا مانده

فوٌاره ای هستم که تردید است تقدیرم

تا سنگ دل بودم ، به روی قلٌه جایم بود

اینک که رودی گشته ام جوشان ، سرازیرم

شعر 12 - حق السکوت

هم از زمین رانده ، هم از پرواز جا مانده

شعر 11 - حق السکوت

چندان مگرد، جز ظلماتی نیست
ما گشته‌ایم، آب حیاتی نیست!

حیران مشو که هیبت دریا نیز
جز جمع جبری قطراتی نیست