شعر 7 - ندیده بانی

داد و بیداد نکردم که در اندیشه‌ی مــن

مرد آن است که غم را به گلو می‌ریزد

آخرین مرحله‌ی اوج فرو ریختن است

مثل فواره که در اوج فرو می‌ریزد...

من بنایم همه درس است نه تحسین دو شیخ

دل نبستم به بنایی که فرو ریختنی‌ست

دل نبستم به خودِ مدرسه حتی! چه رسد

به عبایی که پس از مدرسه آویختنی‌ست

.

.

می‌روم پشتِ همه بل‌که از این پس دیگر

پشت من حرف نباشد که چه شد یا چه نشد